Etnos i psyche w twórczości Elizy Orzeszkowej i Marii Konopnickiej

ETNOS I PSYCHE W TWÓRCZOŚCI ELIZY ORZESZKOWEJ I MARII KONOPNICKIEJ (zaprasza Koło Kultury i Literatury Modernizmu UW)

20 maja 2010 r., Mały Dziedziniec, Zarząd Samorządu UW, II piętro, s. 200

CZĘŚĆ I:

10.00 - Prof. dr hab. Ewa Paczoska, Wprowadzenie – Etnos, psyche i generacja pozytywistów
10.30 - Prezes SEC, Eugeniusz Kabatc, Słowo wstępu o Elizie Orzeszkowej

CZĘŚĆ II:

11.00 - Urszula Tokarska, Wisielcze rozważania. „Imagina” Marii Konopnickiej
11.20 - Karol Samsel, Będzie dramatycznie. O katolicyzmie we „Fragmentach dramatycznych” Marii Konopnickiej
11.40 - Dorota Słonina, Między literaturą a życiem – kilka uwag na temat korespondencji Marii Konopnickiej i Elizy Orzeszkowej
12.00 – dyskusja
12.30 – przerwa na kawę

CZĘŚĆ III:

12.50 - Maria Tolka, Poszukiwanie formy dziennika intymnego. „Dnie” Elizy Orzeszkowej
13.10 – Paulina Sztych, W kobiecym ciele. O „Dniach” Elizy Orzeszkowej
13.30 - Beata Górska, Anatomia krasnoludka. O próbie kreowania etnosu przez Marię Konopnicką
13.50 - Aleksandra Kiełczykowska, Żydowskie narracje w „Z różnych sfer” Elizy Orzeszkowej
14.10 – dyskusja

14.50 – 15.30 – obiad

CZĘŚĆ IV:

15.30 – Grzegorz Marchwiński, Emigracyjne negocjacje tożsamości. Etnos w twórczości i biografii Elizy Orzeszkowej
15.50 – Anna Sowa, Chcesz okrucha, momentu, fragmentu tej wiosny. Dobrze. Posłuchaj! – Kobiety o Powstaniu Styczniowym (Eliza Orzeszkowa, Maria Konopnicka i Maria Jehanne Wielopolska)
16.10 – dyskusja
16.40 – przerwa na kawę

CZĘŚĆ V:

17.00 – panel dyskusyjny: Konopnicka-Orzeszkowa: na tropie formy, śladami wyrażania (w panelu udział wezmą: prof. dr hab. Ewa Paczoska, dr Łukasz Książyk, dr Lena Magnone, moderuje: dr Dawid Osiński)
18.30 – koniec konferencji

Życzenia dla Eugeniusza Kabatca

Eugeniuszu Szanowny i Miły!

Primo - Jubilacie, SECundo - Prezesie.

Nie licząc czasu, który upłynął od wspólnej biesiady poetyckiej pewnego Listopada Poznańskiego i podróży z Rogalina szalonym autobusem, dość wspomnieć, że dawno to było i na niejeden jubileusz lat by wystarczyło, ale przecież nie Rocznica sama ważna, tylko Jubilat - jaki!

Najkrócej rzeknę: wieniec ksiąg i czynów niemałych znaczny bardzo, żwawość działań, myśli niespokojność, choć skłonna do klasyki, nie pozwala Cię Genku OŚMIODYCHY, liczyć pomiędzy Boyowskie pryki.

Śniegi, spodziewane o tej porze, nie dały mi dziś ruszyć znad mej Doliny do Twojej Warszawy, więc tą drogą najszczersze życzenia DOBRYCH WSZYSTKICH LAT NASTĘPNYCH przyjąć bądź łaskawy.

Henryk Gała z Drozdowa
Księstwo Narwiańskie
11 stycznia dwatysiącedziesiątego roku

O. Eligiusz Dymowski - życiorys

O. Eligiusz Dymowski – franciszkanin, wykładowca teologii pastoralnej, poeta i krytyk literacki. Uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Wieliczce, studiował teologię w Krakowie i na Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Doktoryzował się w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Pracował jako duszpasterz w Pińczowie i w Somma Vesuviana koło Neapolu. W latach 1999–2005 pełnił funkcję rektora Wyższego Seminarium Duchownego OO. Franciszkanów w Krakowie, w Bronowicach Wielkich. Obecnie zajmuje się pracą dydaktyczną, naukową i literacką. Członek Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy, a także Oddziału Polskiego Stowarzyszenia Kultury Europejskiej (SEC), którego jest również wiceprezesem. Debiutował w 1987 roku. Autor licznych publikacji prasowych. Wielokrotnie występował w różnych rozgłośniach radiowych. Jego wiersze były tłumaczone na język włoski, esperanto, angielski i rosyjski, które można znaleźć w polskich i obcojęzycznych antologiach. Opublikował następujące tomiki wierszy: 1988 – „ W cieniu drzew”, 1990 „Wołanie głębin”, 1992 – „Krople nadziei”, 1993 – „Tęsknota do bezimienności”, 1995 – „Cierpienie anioła”, 2000 – „W poczekalni świata”, 2003 – „Okruchy poezji” – „Le briciole di poesia” (tomik polsko-włoski), 2005 – „Przemilczenia” – „Unsaid” (tomik polsko-angielski), 2006 – „Wędrówki z Nobilis”. Ponadto jest autorem książek: „I ministeri laicali nell'ecclesiologia di Y. M.-J. Congar” (2001), „W ciszy Boga” (2001).

Jan Stępień - życiorys

Jan Stępień (ur. 21 października 1949 w Głogowie) – polski rzeźbiarz, poeta, pisarz, rysownik, bioterapeuta. Jest członkiem Związku Literatów Polskich i Stowarzyszenia Kultury Europejskiej. Od 1995 razem z żoną, Marią Szyszkowską, mieszka w Strzelcach pod Nałęczowem.

Tomiki poetyckie

• Wieczne koło, KKNP, Kielce 1983;
• O drugiej nad ranem, PAX, Warszawa 1989;
• Spowiedź kaktusa, MAW, Warszawa 1993;
• Chory liść, Spolegliwość, Łomża 1997;
• Szaleństwa Marii, Nałęczów, 1999;
• Łzy Ślimaka, Anagram, Warszawa 2002;

Opowiadania

• Pierwsze doznania - Wyd. Łódzkie 1984;
• Szalona Maria - IWZZ 1991;
• Cienie zmarłych - Interlibro 1999;
• Smak zdarzeń - Książka i Prasa 2004;
• Okruchy dnia - Dom Wydawniczy TCHu, Warszawa, 2008

Powieści

• Pajęczyna - MAW 1988;
• Pulsowanie - ANAGRAM 1991;
• Przenikanie - Spolegliwość, Łomża 1998;
• Czas miłości - Vipart, Pruszków 2006;

Inne

• Łaknienie (dramat), w publikacji zbiorowej Wydawnictwo Łódzkie, Kielce-Łódź, 1998;
• Ludziki Jana Stępnia (album rysunków), Spolegliwość, Łomża 2001;
• Srebrne Myśli we wspólnej książce pt. Zamyślenia (razem z M. Szyszkowską), Heliodor, Warszawa, 2005;
• Noc z Ulrike dramat, czytanie w Laboratorium Dramatu (Warszawa XI.2006)
• Ból dramat, czytanie w Laboratorium Dramatu (Warszawa 2008)

"W windzie", prapremiera w Teatrze im Solskiego w Tarnowie, 26.IX. 2009 r.

Maria Szyszkowska - życiorys

Maria Szyszkowska (ur. 7 października 1937 w Warszawie) – polska filozof, polityk lewicowy, działaczka społeczna, nauczyciel akademicki, senator V kadencji.

W 1961 ukończyła studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1962 na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Katolickiej. Po obronie doktoratu na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego w 1967 odeszła z tej uczelni. Działała w Stowarzyszeniu PAX Bolesława Piaseckiego.

Pracowała na pół etatu jako adiunkt na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej ATK. W rok po uzyskaniu habilitacji w 1973 na Wydziale Filozoficznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, ministerstwo skierowało ją do pracy w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach. Równolegle w kolejnych latach wykładała w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku.

Profesorem nadzwyczajnym została w 1988, a zwyczajnym w 1993.

Od 1992 zaczęła ponownie pracować na Uniwersytecie Warszawskim. W tym samym roku utworzyła, jako pracownik zatrudniony na pół etatu, Zakład Filozofii Polityki w Instytucie Studiów Politycznych PAN. Kierowała nim do 1994. Na UW wykłada filozofię współczesną, filozofię kultury i filozofię prawa. Przez półtora roku wykładała filozofię na uniwersytecie w Wiedniu. Opublikowała kilkadziesiąt książek i kilkaset artykułów.

Jest wiceprzewodniczącą polskiego oddziału Stowarzyszenia Kultury Europejskiej (SEC). Należy m.in. do Związku Literatów Polskich, Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Związku Nauczycielstwa Polskiego oraz Internationale Gesellschaft "System der Philosophie". Jest członkinią zespołu redakcyjnego "Wolnomularza Polskiego". Była przewodniczącą rady kwartalnika naukowego "Małżeństwo i Rodzina" oraz założycielką "Inicjatywy Otwarci".

Współpracowała z tygodnikiem "Fakty i Mity", w którym przez 3 lata prowadziła stałą rubrykę. Publikowała także w dzienniku "Trybuna" oraz miesięczniku "Medycyna dla Ciebie".

Za działalność publiczną 30 marca 1999 została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

W 1999 otrzymała "Tęczowy Laur", nagrodę przyznawaną za działalność na rzecz tolerancji i otwartości społeczeństwa. W 2004 została uhonorowana tytułem "Człowieka Tęczy" przyznawanym osobom związanym z ruchami LGBT.

9 maja 2005 minister spraw zagranicznych Szwajcarii Micheline Calmy-Rey na wniosek Fundacji Swisspeace zgłosiła jej kandydaturę do Pokojowej Nagrody Nobla, uzasadniając to wieloletnią działalnością na rzecz praw człowieka, stanowcze i wolne od koniunkturalizmu propagowanie idei życzliwości wobec wszystkich grup społecznych oraz szerzenie pacyfizmu.

Jubileusz Eugeniusza Kabatca

11 stycznia 2010 roku odbyło się spotkanie prezesa polskiego SEC Eugeniusza Kabatca z licznym gronem Jego przyjaciół, kolegów, sympatyków (płci obojga) i współpracowników ze Stowarzyszenia Kultury Europejskiej. Okazją do spotkania była - jak napisał sam Jubilat w zaproszeniu - "624 rocznica podpisania Aktu Wołkowyskiego (pomiędzy Jagiełłą a Koroną) i 80 rocznica urodzin Eugeniusza Kabatca, który podejmował swych gości "dobrym słowem, chlebem i winem". Towarzyszyli mu w tym znakomici artyści i przyjaciele - pianistka Joanna Maklakiewicz i aktor Wojciech Siemion. Odczytano też wiele okolicznościowych listów i pozdrowień z kraju i zagranicy, w tym list od ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Bogdana Zdrojewskiego, która przyznał nadto Jubilatowi Nagrodę Specjalną. Gratulujemy!

Tym, którzy nie zdążyli jeszcze zapoznać się z ostatnim utworem Eugeniusza Kabatca pt. "Czarnoruska kronika trędowatych", należy się małe dopowiedzenie. Oto pisarz ten urodził się 11 stycznia 1930 roku, czyli dokładnie w dniu podpisania owego wiekopomnego Aktu w Wołkowysku właśnie, gdzie toczy się znaczna część akcji fabularnej tej historycznej i współczesnej zarazem powieści Jubilata!

Janusz Termer - życiorys

Janusz Termer – ur. 11.10.1939 r. w Warszawie. Już w czasach studiów (polonistyka na UW) zaczął pisywać o literaturze w czasopismach: “Orientacje”, “Współczesność”, “Kultura”, “Miesięcznik Literacki”, “Polonistyka” i in. W latach 1964-1969 pracownik Instytutu Książki i Czytelnictwa BN; 1970-1972 doktorant na UW; 1974-1979 redaktor naczelny miesięcznika literackiego młodych “Nowy Wyraz”; 1985-1990 redaktor naczelny “Nowych Książek”. Od 1991 r. współpracownik m.in. “Nowej Europy”, “Akcentu”, “Autografu”. W ZLP od 1971 r., członek zarządu Stowarzyszenia Kultury Europejskiej (SEC). Publikacje książkowe: m.in. Wilhelm Mach, 1978, *Beniowski - poemat, 1990, Zesłańcy. Losy zesłańców w prozie Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Aleksandra. Wata, Igora Newerlego, Haliny Auderskiej, Jerzego Krzysztonia i Aleksandra Sołżenicyna, szkic, 1990, Wobec wojny. O prozie Zofii Nałkowskiej, Tadeusza Borowskiego, Mirona Białoszewskiego, Stanisława Dygata, Tadeusza Nowaka, szkic, 1990, Leksykon poetów, 1997 (wyd. II 1999), Leksykon prozaików, 2001, *Leksykon 155 najważniejszych książek świata, 2003; Leksykon dramatopisarzy, 2008, Z przełomu wieków, czyli literatury dzień powszedni (1990-2008), 2009.